SMCP op de Paralympische Spelen

Verschillende fysiotherapeuten en een sportarts van SMCP zijn actief op de Paralympische Spelen. Zij begeleiden hier de sporters om hun optimale prestatie te kunnen leveren. Wij willen jou graag meenemen in wat zij meemaken op zo’n groot evenement. Hieronder zullen wij gedurende deze sportzomer steeds aanvullen wat er allemaal gebeurt. Zo krijg jij een uniek kijkje in deze wereld.

7 september

ICT-medewerkster en kogelstootster Lara Baars

Daar staan we dan…

Vandaag beginnen mijn derde Paralympische Spelen in Parijs. Inmiddels behoor ik tot één van de meest ervaren sporters in de para-atletiek groep. Ik ben blij met de ervaring, doordat ik dan enigszins weet wat mij te wachten staan. Tegelijkertijd is elk toernooi ook anders. En komen er altijd andere dingen op je af, ondanks dat ik altijd probeer om met de beste voorbereidingen naar een wedstrijd af te reizen.

Hoe mijn voorbereiding eruit ziet? Net zoals de afgelopen jaren, ben ik aan de beurt op de één na laatste dag van het toernooi. Zaterdag 7 september staat al een tijdje dik gedrukt in al mijn agenda’s. Dat is DE dag waar ik op mijn allerbest wil zijn. Ik heb dit seizoen laten zien dat ik weer mee doe. Dat ik weer mee kan strijden om de medailles. In mei heb ik het wereldrecord gestoten en sinds ik in Stuttgart train, heb ik beter geleerd om ook plezier te hebben tijdens de wedstrijden. Dat ik mag genieten van het feit dat ik hier sta en dat ik kan doen wat ik het allerleukste vind om te doen. In een normale trainingsweek train ik vijf dagen per week. Dat betekent ‘s ochtends techniektraining en daarna krachttraining. Als er een wedstrijd op de planning staat, dan train ik natuurlijk anders. In de voorbereiding naar de Paralympische Spelen is het ook erg belangrijk om fit aan de start te staan. Dat houdt in dat ik uitgerust moet zijn, explosief en snel. De laatste paar weken voor de belangrijkste wedstrijd van het jaar train je daardoor ook veel minder. Ik zorg dat ik snelle en lichtere trainingsactiviteiten doe, zodat ik helemaal klaar ben voor mijn dag. De dag voor de wedstrijd ben ik vrij, zodat ik met volle energie de volgende dag aan de start kan staan.

Hoe ziet mijn wedstrijddag eruit? Mijn wedstrijd vindt plaats in de ochtendsessie. Ik zorg dat ik altijd minimaal 4 uur van te voren opsta. Hierdoor geef je je lichaam genoeg tijd om volledig ‘wakker’ te zijn. Ik zorg dat ik even een klein rondje ga lopen, om mijn lijf te activeren. Daarna douch ik en maak ik mezelf klaar. Ik probeer altijd zo laat mogelijk te gaan ontbijten, zodat ik tot en mijn wedstrijd nog een ‘vol’ gevoel heb. Ik ga samen met mijn coach ontbijten. Ik vind het fijn om op mijn wedstrijddag de juiste mensen om mij heen te hebben. De mensen waarmee ik al een tijd lang naar dit ene moment toewerk. Ik zorg dat ik voldoende koolhydraten tot me neem en hiermee voldoende energie binnen krijg. Na het ontbijt neem ik de bus naar het stadion. Ik zorg ervoor dat ik altijd ongeveer 1,5 uur op de baan ben, voordat ik de ‘call room’ in moet. Dit is een ruimte waar we ons op een bepaalde tijd moeten melden. Kom je te laat, dan mag je niet deelnemen aan de wedstrijd. Eerst zit ik altijd even op de baan en ‘neem ik alles in me op’. Daarna begin ik aan mijn warming-up. Met muziek in mijn oren, zodat ik in dat moment ben en me niet laat afleiden door andere geluiden. Mijn coach is dan de hele tijd bij me. En dat vind ik fijn, het geeft me een veilig gevoel. Mijn warming-up bestaat uit verschillende activiteiten. Dat varieert van een rondje inlopen tot instoten. En daartussen zitten bijvoorbeeld verschillende kleine krachtoefeningen en buikspieroefeningen. Voordat ik de call room in ga, zorg ik dat ik nog even met mijn coach praat. We nemen de belangrijkste dingen door. Als de tijd daar is, zorg ik dat ik op tijd in de call room ben.

Hoe ziet een wedstrijd eruit? In een kogelstootwedstrijd krijg je in eerste instantie drie pogingen om te stoten. Daarna gaat de top 8 door voor nogmaals drie pogingen. Je stoot in een bepaalde volgorde. Wie het verst stoot, die wint…

Fysiotherapeut Peter

Sinds 2021 ben ik als sportfysiotherapeut verbonden aan het Nederlands herenteam rolstoelbasketbal. Afgelopen jaar hebben we hard gewerkt om te komen waar we nu zijn, in Parijs! Na kwalificatie misgelopen te hebben op het EK in Rotterdam vorig jaar, hebben we ons in april op het kwalificatietoernooi geplaatst. Voor mij ook een droom die werkelijkheid wordt!

Na een goede voorbereiding gingen we met een goed gevoel richting Parijs met de doelstelling een medaille te halen. Na een goede start tegen Australië verloren we helaas de volgende twee poulewedstrijden tegen USA en Spanje. In de andere poule won Canada verrassend van Duitsland en daarmee werden zij onze tegenstander voor de kwartfinale.

Er wordt me wel eens gevraagd hoe zo’n wedstrijddag er dan uitziet. Hierbij even een kijkje in de Paralympische keuken. We starten de dag om 11:00 met een sessie buiten van mij, ook omdat er geen trainingsslot beschikbaar was. Rekken, strekken, wat lichte krachtoefeningen met elastiek en vervolgens wat spelletjes en opdrachten voor hand-oog-coördinatie en balgevoel. Altijd een combi van fun en nuttige dingen, wat een relaxte, maar ook actieve start van de dag betekent voor iedereen.

Voor de lunch behandel ik nog een paar jongens en daarna op naar de hal. Het vervoer hier is top geregeld met speciale Paralympic lanes, dus dat rijdt lekker door! We komen 2 uur voor de wedstrijd bij de arena aan en daar zet ik met de teammanager en de vrijwilligers alles klaar voor de jongens. Sportstoelen, reservewielen, reserve onderdelen, etc.

Een uur en een kwartier voor de wedstrijd hebben we altijd een meeting in de kleedkamer waarin de technische staf de hoofdpunten van het wedstrijdplan nog eens doorloopt. De dag voor de wedstrijd hebben we altijd een uitgebreide meeting met ook clips van de tegenstander waarin hun sterke en zwakke punten worden neergezet. Daarna starten we de warming up op een apart veld in de hal, en vanaf 30 minuten voor de wedstrijd mogen we dan echt het wedstrijdveld op. En dat is hier echt top, want de Bercy arena vol met 12.000 man tijdens elke wedstrijd is echt een fantastische atmosfeer! Na de volksliederen 10 minuten voor de wedstrijd mogen we dan eindelijk beginnen. Helaas mocht het niet zo zijn tegen Canada, want na een prima eerste kwart verliezen we het tweede kwart met 26-10 en komen we dus op een flinke achterstand. De tweede helft van de wedstrijd blijven we vechten om terug te komen, maar helaas krijgen we het gaatje niet gedicht en wint Canada. Wat een kater, want we kwamen hier echt voor meer…Nu even balen en dan omschakelen voor de laatste twee wedstrijden die we donderdag en vrijdag spelen om plek 5-6-7-8.

Dat wordt ook nog wel even genieten, want ik verwacht een kolkende arena in de eerste wedstrijd tegen het thuis spelende Frankrijk. Erg bijzonder om mee te maken hoeveel publiek hier is, en hoe goed de sfeer is. Echt een top Paralympische ervaring!

Groetjes uit Parijs

5 september

Fysiotherapeute Françoise

Olympische versus Paralympische Spelen…

Vaak krijg ik de vraag welke ik leuker vind. Wat zijn de verschillen? De uitdagingen? Met begeleiding als fysio voor de Paralympische Spelen in Rio de Janeiro 2016, Tokyo 2020, Parijs 2024 en de Olympische Spelen Parijs 2024 ga ik nu een inkijkje geven.

In de basis zijn het allebei waanzinnig mooie sportevenementen. De één leeft er jaren naar toe. De ander droomt ervan. Sommigen gaan er voor de 3de, 4de of 8ste(!) keer naar toe. Het is grootser dan ieder ander toernooi, omdat hier alle sporten samen komen. Het Olympisch dorp stroomt vol met fantastische sporttalenten. Op de Olympische Spelen lag ik in mijn oefeningen op de grond te doen naast tennisgrootheid Carlos Alcaraz. Op de Paralympische Spelen zie ik de ene nog mooiere prothese dan de andere driewielfiets voorbij stuiven op de weg. En niet te vergeten de treintjes van slechtzienden die schouder aan schouder door het dorp lopen. Kortom, beide sportevenementen zijn een hele belevenis.

De cijfers van de Olympische Spelen: 10.500 atleten met 3000 begeleiders, 32 verschillende sporten. De cijfers van de Paralympische Spelen: 4500 atleten met 5000 begeleiders, 23 verschillende sporten. Paralympische Spelen zijn dus een wat kleiner.

Zelf vind ik de Paralympische Spelen een grotere uitdaging, omdat ik meerdere vlakken mijn kennis kan inzetten. Meestal ben ik de fysio die onderzoek doet en behandelt. Deze periode vaak de enthousiaste supporter die naast het wedstrijdveld de sporter stimuleert tot mooie prestaties! Altijd denk ik twee stappen vooruit over wat hierna gaat komen en hoe ik de atleet met zijn/haar beperkingen zo goed mogelijk kan helpen. Of soms voor kunt behoeden. Eet de sporter genoeg als ik weet dat deze voor een wedstrijd erg misselijk is? Soms helpt een kletspraatje over niks om even te ontspannen. Allemaal verschillende taken om de atleet te laten ‘shinen’.

Daarnaast krijg ik hier elke dag een lesje relativeren. Ik ben (bijna) altijd positief en het glas is half vol, maar als ik dan zie dat de telefoon met tenen wordt bediend, driewielers zonder gêne bestuurd worden, zonder armen gezwommen wordt, met de tenen de boog gespannen wordt bij handboogschieten…dan zie ik alles weer in perspectief. En zoals ik vandaag mooi hoorde: “mijn sport wil ik uitvoeren met aanpassingen, maar ik wil niet aangepast sporten.” Hartstikke logisch toch. Iedereen wil er toch toe doen, in zijn waarde worden gelaten en gewoon lekker sporten. Laten we elkaar erop wijzen in mogelijkheden te denken, en niet in beperkingen. Met nog vijf dagen sport geniet ik hier nog even in Parijs!

3 september

Fysiotherapeute Marsha

“Can I have a pin please?”

Er zijn van die dingen die maar één keer in de paar jaar plaats vinden, dingen die je maar zelden hoort of ziet. Een zonsverduistering, een klavertje vier vinden en zo geldt het ook voor de zin “can I have a pin please?”

Een zin die je eigenlijk nooit hoort. Nooit behalve die ene paar weken elke 4 jaar. Of het nu Olympisch of Paralymisch is, iedereen wil een pin. Het is een sport binnen de sport. Want stop duizenden sporters bij elkaar in een dorp, pak een berg pins, maak er traditie van er zoveel mogelijk te verzamelen en je weet er is een nieuwe sport geboren.

Voor diegenen die denken “huh, een watte?”, een pin is een kleine speld met de vlag van je land erop. Het is traditie ze aan het koord van je accreditatie (DE pas die ALLES mogelijk maakt, van eten tot transport, van entree naar de venues tot de was) te hangen.

Als je accreditatie je paspoort is dan zijn de pins je geld. Om toch heel even snel die auto te kunnen parkeren waar het niet mag, toch die extra hulp te krijgen met sjouwen, het lekkerste stokbrood bij de bakker te krijgen, maar vooral om de duizenden vrijwilligers te kunnen bedanken en voor sporters en staf om met elkaar en andere landen in contact te komen.

Maar zoals bij elke sport moet er ook een winnaar zijn. En dus verzamelt iedereen wat af: want er zijn prijzen! Je hele ketting vol met pins (respect), die ene zeldzame van dat exotische land (waar heb je die gevonden?) of die ene van de 0.0 bar in het dorp (zeg wat deed je daar überhaupt?)…

En dan, dan heb je de über pin. De pin die geen pin is, maar toch de winnaar is. De kleur, het materiaal, de vorm en uiteraard het land waar hij bij hoort. En dat zeg ik niet omdat hij toevallig van Nederland is: of nou ja eigenlijk wel. Want wat is er mis met een gezonde dosis trots op een plek als deze.

TeamNL heeft namelijk een bijzondere pin, eentje met oranje klompjes. En die laatste zijn gewild. Heel gewild. En dus horen de mensen met oranje shirt niet alleen “can I have a pin?”, maar ook alle varianten van “can I have the shoes/clugs/klops/wooden things?”

En hoewel soms enigszins vervelend, want ik sta hier met 2 koffers, een dienblad in de eetzaal, vier bidons of net in de wedstrijdfocus, het maakt je ook trots. Want dat zijn we als Nederlanders soms misschien wel iets te weinig.

Trots op een super presterende TeamNL. Dat was Olympisch zo, maar Paralymisch net zozeer. De focus, de toewijding, de inzet en zeker de weg die deze sporters hebben afgelegd is fenomenaal. En daar mogen we trots op zijn!

Ik ben trots fysio te mogen zijn hier voor het wielrennen en geniet met volle teugen van de prachtige prestaties. Nu alleen nog op zoek naar die pin van Peru…;-)

30 augustus

Fysiotherapeute Britt

Bonjour a Paris!

Sinds 2016 ben ik fysio van de Paralympische atleten die op Papendal trainen, en ik heb een mooie ontwikkeling gezien in professionalisering tot waar het nu is beland: topsport met fulltime trainende atleten en dezelfde normen en waarden als de valide sporters. En daar mag ik een onderdeeltje van zijn!

Met de Atletiekunie begonnen we deze Spelen met een voorbereidend trainingskamp in het noorden van Frankrijk. Afgelopen maandag was het eindelijk zo ver, we gingen naar het Paralympisch Dorp! Zo gaaf om al die landen en al die verschillende mensen te zien. De organisatie heeft veel zaken echt goed geregeld voor ons. Na een dagje verkennen en nog een dagje op de trainingsbaan, was woensdagavond de openingsceremonie. Wat een enthousiasme en wat een warm welkom van de Parijzenaren! En wat een mega mooi moment om met heel TeamNL de Spelen officieel te openen, wow.

En het kon niet op, want gister konden we eindelijk voor het eerst naar het stadion: een starterstraining in Stade de France. Een stadion met een onwijze geschiedenis en met meer dan 80.000 zitplaatsen het grootste stadion van Frankrijk. Het stadion waar vorige maand nog andere wereldtoppers hun medaille probeerden te veroveren, zo bijzonder!

De gezonde kriebels zijn nu bij de atleten wel echt van het gezicht af te lezen; let the games begin!

23 augustus

Fysiotherapeute Françoise

Terug in Parijs. Deze zomer mijn derde ritje en laatste hier naar toe. Ditmaal voor de Paralympische spelen. Opgeladen na een lang weekend Friesland stapte ik afgelopen dinsdag van de camping de trein in naar Parijs. Bonjour en Paris! Vele politiemannen en vrijwilligers verwelkomden ons drieën (red: twee collega fysiotherapeuten Britt en Peter) op Gare du Nord. Allen even blij brachten ze ons naar de taxi met de boodschap: “brengen jullie veel medailles mee terug!”

Aangekomen in het dorp liepen we samen naar het TeamNL-appartementsgebouw. Voor de atleten ging het dorp op woensdag open, dus het was nog rustig. Vele landen waren hun terras en gebouw nog aan het versieren en inrichten. Dit keer is de medische ruimte op de tiende, bovenste verdieping waar ik met de drie artsen slaap. Een gezellige boel! Ieder een behandeltafel op zijn kamer. Prachtig uitzicht over de stad met ‘s avonds de lichten van de Eiffeltoren schijnend naar binnen.