SMCP op de Spelen

Verschillende fysiotherapeuten van SMCP zijn actief op de Olympische Spelen. Zij begeleiden hier de sporters om hun optimale prestatie te kunnen leveren. Wij willen jou graag meenemen in wat zij meemaken op zo’n groot evenement. Hieronder zullen wij gedurende deze sportzomer steeds aanvullen wat er allemaal gebeurt. Zo krijg jij een uniek kijkje in deze wereld.

Merci Paris, c’etait merveilleux!

Het waren fantastische Olympische Spelen. Spelen in Parijs, Lille, Marseille en Bordeaux, Frankrijk was een geweldig gastland. Waar de media in het begin vrij snel wat paniek zaaiden met medailles die uit zouden blijven, lieten de sporters van TeamNL zien dat zij de meest succesvolle Olympische ploeg zijn die Nederland ooit heeft gehad. En waarschijnlijk waren het ook de meest oranje gekleurde spelen. Op elk event, bij elke sport waren de tribunes oranje gekleurd. Familie, vrienden, supporters die van links naar rechts hopten om onze sporters aan te moedigen. Vereerd ben ik, om deel uit te maken van deze geweldige TeamNL-staff die achter deze sporters heeft mogen staan. Samen met collega’s Françoise en Marsha mocht ik als fysiotherapeut van TeamNL drie weken lang van het ene naar het andere event hoppen. Telkens een nieuwe sport, telkens een andere omgeving en waanzinnige sportmomenten beleven. Gedurende de laatste dagen werd ons huis steeds leger. Sporters die klaar waren verlieten het dorp om het topsportklimaat voor degenen die nog moesten gaan presteren optimaal te houden. Geen zingende, feestvierende sporters diep in de nacht die de rust zouden kunnen verstoren van degenen die nog moesten presteren. En dat waren ook niet de minsten. In de laatste dagen wist TeamNL met de atletiek sprint dames, de baanwielrensprinters en de geweldige Sifan nog de laatste medailles binnen te halen. We zijn op plaats 6 in de medaillespiegel geëindigd. Beter dan alle andere Europese landen, behalve gastland Frankrijk en dat met veel minder middelen. Dat is pas presteren!

De werkdruk nam gedurende de laatste dagen langzaam af, her en der was er ook tijd om te genieten van sport waar je niet bij hoefde te werken. Op de laatste dag werden de medische afdelingen opgeruimd, schoon gemaakt en klaar gemaakt voor overname door het TeamNL Paralympisch, zodat zij hun werk hier kunnen uitvoeren. Gelukkig hebben we weinig tape, pleisters en braces nodig gehad, weinig calamiteiten. Ook het percentage infecties hebben we beheersbaar kunnen houden, dankzij de infectiepreventie maatregelen.

Nu in de trein, na een geweldige sluitingsceremonie en feest in het TeamNL-huis, kijk ik terug met teamleden op een geweldige tijd in Parijs. Merci bien Paris! Even een paar dagen niets, genieten van thuis en het gezin. Volgende week ga ik met veel plezier weer terug naar het werk op SMCP!

1 augustus

Fysiotherapeute Linn

Na een hele leuke, maar hectische week met 2 poule wedstrijden, de openingsceremonie en koninklijke bezoek, zijn we langzaam weer iets minder hyper! Wat een impressies allemaal.

Vandaag is het match day! We moeten spelen om 14u tegen Spanje, dus dat betekent vroeg op!  Om 7u gaat de wekker, we hebben een heel douche schema als je je appartement deelt met 3 mannen. Dan lopen we naar de eetzaal voor een ontbijtje om 8u.. keuzes keuzes: eitje, kwark of een stokbroodje? Om half 9 is de activatie, we gaan een rondje wandelen in het dorp. Voor de meeste meiden met een koffietje on the go…

Gelukkig is er nog tijd om een paar meiden te behandelen, laatste dingen te pakken en dan weer eten! Om 11u, altijd 3u voor de wedstrijd, eten de meiden nog een sportmaaltijd en dan lopen we naar de bus. Zelfs in Parijs hebben ze een Olympic lane voor elkaar gekregen en komen we na 1 uur bij de wedstrijdhal. Na wat security checks (de hele bus wordt van boven en onder gescand), door naar de kleedkamer en begint de wedstrijdvoorbereiding! Voor mij als fysio is dat vooral veel tapen, soms wat bidonnen vullen, braces aftapen, warmtecrème smeren en er zijn voor de laatste vragen! Na nog een paar laatste woorden van de coach, gaat de warming up beginnen. Tijdens de warming up wordt er nog wat getapet, een enkel gemanipuleerd, maar als alles rustig is kan ik rustig toekijken. Stilte voor de storm! Terug naar de kleedkamer, de laatste motiverende woorden van de aanvoerster en de yell (waar vechten we voor? GOUD!) gaan we naar de zaal. Alle speelsters worden voorgesteld, we zingen uit volle borst het volkslied, zwaaien nog even naar de koninklijke familie die in de zaal gearriveerd is (of naja vooral naar mijn kinderen en m’n man die ook in de zaal zitten en ik al 2 weken niet gezien heb) en dan kan de wedstrijd beginnen!

De start is niet goed, maar we schreeuwen de meiden de wedstrijd in en gelukkig wordt de wedstrijd snel gekanteld. Op de bank is het vaak vooral bidons vullen, tape plakken en bij nood het veld in voor de EHBO. Gelukkig zijn de meiden heel gebleven deze wedstrijd en winnen we de wedstrijd na een hele goede periode in de 2 helft met 29-24! 2 belangrijke punten richting het behalen van de kwartfinale. Na de wedstrijd is het olie uitdelen, want al die hars moet van die handen (en armen en benen en soms zelfs haren) en dan door naar de pers en de kleedkamer! In de kleedkamer komt vandaag hoog bezoek; de Koninklijke familie! Na veel mooie woorden, een gezamenlijk yell en een groepsfoto, is het tijd om even naar de familie te gaan en te douchen. Er wordt wat geknuffeld en gekletst! Helaas is het alweer snel tijd om afscheid te nemen en met de bus terug te gaan naar het Olympische dorp. We gaan direct naar de eetzaal om wat te eten, want we hebben honger! Even snel wat eten en dan volgt nog een avondblok behandelen van 19.00u tot 22.30u! We toppen de dag af met nog wat chips en cola met de staf en kijken nog handbal en beachvolleybal op televisie. Tijd om naar bed te gaan! Want morgen weer een nieuwe dag en gaan we ons voorbereiden op Brazilië.

30 juli

Fysiotherapeute Marsha

Het is 2 dagen na de opening van de spelen in Parijs. De boottocht en het bezoek van de Koning aan het dorp liggen inmiddels achter ons. Iets wat collega Linn als een volleerde paparazzi heeft vastgelegd overigens. Vandaag is het oa schermdag! Een kleine sport in Nederland maar hier in Frankrijk is dat wel anders… Ik pak samen met sporter en coach de bus en wordt getrakteerd op een heuse city tour. De Champs Elysee over, uitzicht op de Eifeltoren en een mooi stuk langs de Seine, voordat we stoppen bij een prachtige venue.

By far de mooiste sporthal die ik ooit heb gezien. En dit sporthal noemen is eigenlijk een belediging, want het schermen vindt plaats in het grand palais. Een prachtig paleis in hartje Parijs! We lopen naar binnen waar een kunstwerk van tribunes staat te wachten, zodat alle bezoekers een plek hebben met uitzicht op de lopers waarop de wedstrijden plaats gaan vinden.

Inmiddels is ook de sparring partner gearriveerd en kan de dag beginnen. Even rustig opstarten op de tribune en daarna begint de warming up, final warming up, zogenaamde call room en dan de wedstrijd! Het is spannend en ik mag het vanaf de eerste rij volgen (in de medische box, of nou ja stoel in dit geval). Helaas verloopt de wedstrijd wat anders dan gehoopt en wordt de dag hier in het grand palais eerder afgesloten dan we wilden. Ik had dit paleis wel een nieuwe Nederlandse koning schermen gegund vandaag namelijk ;).

Voor mezelf betekent dat terug naar het dorp om door te gaan naar de volgende venue, namelijk kano. Voor het paleis betekent dat een nieuwe koning. In ieder geval voor de komende 4 jaar.

28 juli

Fysiotherapeute Françoise

De Opening en dag 1 van de Spelen:

De dag begon rustig. Voor mij kwamen er geen sporters in actie die ik begeleid en behandelen deed ik pas in de middag. Er was dus tijd om met sportarts Peter Verstappen een fietstocht door centrum Parijs te maken. Venues van sporten als skateboarden, 3×3 basketbal en BMX liggen vlak bij de Eifeltoren. We konden een route onder de Seine door fietsen, langs parkeergarage Louvre naar de Eifeltoren. Echt overal honderden politie en leger. Een unieke fietstocht. Wij voelde ons net de koning en koningin terwijl we de parcours aan het verkennen waren.

Het is altijd een feestje de opening! Het gevoel dat het echt gaat beginnen. Dit keer was het echt anders. Het voelde soms even als een huldiging door de stad. Ik ben nooit in deze positie geweest, maar zo stel ik mij dat voor. Overal tribunes met juichende mensen met veel kleur door alle verschillende paraplu’s. Dakterrassen gevuld, ramen van huizen open waar iedereen stond te zwaaien. Straaljagers in de lucht. Wij zagen alleen rood, maar je wist dat elders de kleuren wit en blauw in de lucht hingen. Ook zag ik vele scherpschutters op daken van huizen met zwarte regenjassen aan. Leger op de kades en verschillende politie korpsen. Beetje een raar gevoel. Na 6 km. route stapten wij uit om terug naar het de dorp te gaan. Het was een unieke ervaring en zo anders dan andere Spelen waar je in het stadion zit en de hele show ziet. Als ik straks thuis in NL ben kijk ik de opening graag eens terug op TV om alle optredens en shows te kunnen zien, want deze heb ik compleet gemist. De bus bracht ons snel terug naar het dorp waar ieder snel in bed dook. Op naar dag 1 van de Spelen morgen.

Vandaag komen kano en tafeltennis voor mij in actie. Rond de lunch pak ik de bus naar de Marne, wat een uurtje reizen is. Bij aankomst zie ik echt enorme lange rijen mensen staan die deze venue op willen. Helaas ook allemaal in regenpak met paraplu. Roeien en kano zitten op dezelfde venue, waardoor het al snel een drukke bedoeling is. De kanowedstrijden zijn spectaculair. Ze varen een halve cirkel en komen via een soort lift, welke ik ken uit het skiën waar je als beginner op staat en de berg op wordt getrokken. Zij gaan met hun boot op deze lift en komen in een soort vijver uit waar de start is. Ze hebben vele poorten welke ze niet mogen aanraken met lichaam en paddel. Bij aanraking krijg je 2 sec aftrek in tijd. Je dient met je hoofd tussen de palen door te gaan. De tribunes staan aan de buitenzijde van de halve cirkel en op het middenterrein mag ik komen. De races van de 2 atleten Joris en Martina vinden plaats in 3,5 uur tijd en duren rond de 100 sec per race. Ze racen elk 2 keer en de beste tijd geldt. Bij Martina doen er 25 atleten mee en de beste 22 mogen door. Bij Joris is het de beste 16 van de 20.

De races beginnen en het regent ontzettend hard. Gelukkig hebben de atleten hier geen last van en probeer ik het warm te houden door over het parcours te blijven lopen. Joris maakt het heel spannend en eindigt net buiten de boot; hij wordt 17de. Winst en verlies waren een kleine seconden van elkaar verwijderd… Martina gaat ruim door naar de halve finale van morgen.

Met hoge snelheid wandel ik terug naar de ingang van de venue en pak een speciale taxi welke mij direct naar tafeltennis brengt. Tijdens de Spelen gaan de bussen nooit tussen de venues in, maar allemaal terug naar het dorp. Deze taxi is dus super fijn. Binnen 40 min. begeef ik mij in een andere wereld. Voor mij nu lekker warm binnen, tijd om op te drogen, in een enorme hal waar Britt aan het opwarmen is achter de tafeltennis tafel. Kort hierna materiaal controle en klaar maken voor de wedstrijd. Ik mag als fysio naast de wedstrijd tafel zitten dus ik zit eerste rang. Er starten 4 wedstrijden tegelijk in deze hal. Dit zorgt voor veel lawaai, het publiek doet meerdere wave rondjes met heel veel herrie, zodat Britt het balletje nauwelijks nog hoort. Je moet hier een extreem goede focus hebben wil je in je eigen bubbel blijven. De wedstrijd verloopt snel en ze wint met 4-0. Prachtig om te zien hoe hier met respect gespeeld wordt. Eervol. Rustig. Mooie kwaliteiten die je als mens kunt hebben. Ik pak de bus terug en duik met een goed gevoel mijn bed in.

26 juli

Fysiotherapeute Françoise

“Winning is an inside job”

Om 7 uur gaat mijn wekker. Ik rol de luiken van het raam omhoog, doe de balkon deuren open en adem frisse lucht in. Het is 20 graden en licht bewolkt. Samen met mijn collega Beate gaan we naar de kelder waar ons eigen TeamNL-krachthonk is. Het is er nog stil. Mooie plafondlampen met blauwe lucht  geven je het idee dat je buiten bent. Heerlijk! Na een half uurtje met o.a. push ups, chest press en dips pakken we een coffee-to-go in de TeamNL-lounge en drinken deze buiten op. Een beetje onaangenaam gevoel gaat door mijn lijf. Ik doe nooit aan krachttraining hoewel ik weet dat 1x per week mij zoveel kan brengen. Hier in Paris is een van mij doelen om hiermee te starten. Al die fitte topsporters om mij heen geven enorme inspiratie (goede externe omgevingsfactor) dus wie weet.

We lopen samen naar het ontbijt. Hierna doe ik wat administratie van de sporters die ik gisteren zag. Ik heb hier meer tijd om de pijntjes, ongemakken en de sport te analyseren. Vragen als; hoeveel power moet een kanovaarder  weerstaan bij gebruik van een paddel met 1 blad? Hoe sterk moet de schouder dan zijn? Hoe hard moet de bilspier werken als je met je gestrekte benen en licht gebogen knieën in de boot zit (= houding bij K1). Hoe zwaar mag de boot zijn? Ik hoor later dat ze vandaag materiaal controle hadden en de boot moet precies 18,0 kg. wegen. Eén boot blijkt nog 50 gram zwaarder te moeten zijn. Morgen wordt de keuring herhaald.

Voor de lunch loop ik nog een rondje door het dorp. Soms moet ik even alleen zijn. Het geeft mij tijd even te voelen waar ik ben. Hoe sta ik ervoor. Hoe is mijn ademhaling? Ik post alvast vier kaarten naar het thuisfront. Er zitten zelfs postzegels op met mijn eigen foto erop, hoe leuk is dat! Deze kun je in het dorp laten maken bij een heus echt postkantoor. Even aandacht voor thuis is belangrijk voor mij. Zo maak ik ze ook onderdeel van mijn beleving en kan ze laten zien hoe mooi en soms ook hard topsport kan zijn! Thuis gekomen pak ik mijn spullen op mijn kamer en hoor buiten opzwepende muziek. Een team atleten loopt beneden voorbij met lokale Afrikaanse muziek. Met een lach op mijn gezicht doe ik de deur op slot en pak de lift vanaf de 9de.

Om 15 uur stap ik in de auto naar het hotel van de kanovaarders. Het is 40 km. rijden wat een klein uurtje kost. Het hotel ligt afgelegen in een omgeving met weinig afleiding. Goede focus zou je zeggen en voor de ander een uitdaging omdat het alleen kan voelen en social media lonkt dan extra . Ik mag een eigen hotelkamer gebruiken waar ik mijn opblaasbare behandeltafel aan de stekker zet. In 35 seconden staat de bank. Mijn werk kan beginnen. Omdat ik als zogenaamde overall fysio werk ken ik de meeste atleten vooraf niet (goed). Ik probeer in de eerste dagen altijd van ieder een breed beeld te krijgen wat hun goals hier zijn. Waar gaan ze goed op? Waar worden ze blij van? Wat hebben ze nodig? De setting van Olympische Spelen kan iemands balans verstoren en de kunst is deze verstoring te herkennen en ernaar te acteren. Tijd is schaars dus is snel tot de kern komen wenselijk. Op straat  zag ik een billboard met de prachtige tekst; “winning is an inside job”. Mooier kan ik het niet maken.

Na het eten reis ik weer terug naar het dorp en kom net op tijd voor het welkomstpraatje voor staf TeamNL van André Cats buiten bij de Seine. Trots zijn op alle atleten, jezelf en elkaar is het belangrijkste motto! Op het dakterras komen we met team medisch bij elkaar om de dag van morgen te bespreken. Ik tel vandaag 88 trappen, 28.000 stappen en 20,6 km wandelen. Tijd om te ontspannen. Wij zijn er klaar voor! Let the games begin!

24 juli

Fysiotherapeute Beate

De reis naar Parijs

Daar gaan we dan weer. Oranje koffers gepakt, oranje kleding aan, deur dicht en op naar het station van Rotterdam, want daar vertrekt onze trein die ons naar Parijs brengt. De eerste hobbel genomen: geen treinen rijden er tussen Utrecht en Rotterdam door een treinstoring. Gelukkig weten we dat de Eurostar vanuit Schiphol vertrekt en schakelen we snel om op tijd bij de Eurostar te zijn. Binnen 2,5 uur in Paris Gare du Nord waar een bus klaar zou staan om ons naar het dorp te brengen. Zou…, want de Parijzenaren hebben tot op heden nog lak aan de “olympic lane” die eigenlijk alleen voor het evenement bedoeld is. Na enige vertraging komen we aan in het dorp, Saint Denis. We worden hartelijk welkom geheten door een deel van de staf en chef de mission Pieter van den Hoogenband. Wat een mooi dorp!

Doet me denken aan London 2012. Overzichtelijk, compact, schoon, mooi.

Fysiotherapeute Françoise

Bienvenue au village olympique de Paris!

Een trotse man op leeftijd bracht mij per Paris2024 taxi van Gare de Lyon naar het dorp. Rijdend via de speciale JOP route (= Jeu OlymPic); speciale rijbaan op snelweg. Hij was duidelijk zenuwachtig, omdat de navigatie nieuw voor hem was, maar zo trots dat hij mij bij de ingang af mocht zetten.

Het dorp is gebouwd in het Noordwesten van Parijs in de wijk St. Denis met de Seine erlangs. Vlak voor de ingang liep ik door enkele straten waar “gewone mensen” wonen met kleine supermarktjes en kiosken. Dit klinkt gek, maar ik bedoel Parijzenaren die hier echt wonen. Het dorp ligt deze Spelen – in tegenstelling tot Rio de Janeiro en Tokyo – direct grenzend aan de bewoonde wereld. Deze bewoners kijken echt “eerste-rang” uit over het dorp. Dit maakt de beleving van het dorp heel huiselijk. De wandeling over de Seine naar de “Island dining hall” met onderweg een kiosk waar je een koffie en broodjes of een drankje kunt drinken voelen bijna als thuis. Even waan ik mij op vakantie. maar al snel zie ik veel fitte trotse sporters lopen. Skateboardende sporters, hardlopend of per elektrische wagentjes door het dorp vervoerd worden om hun benen te sparen. De vlaggen van alle landen wapperend in het dorp om kenbaar te maken waar hun “huis” is. Ons oranje complex heeft een eigen prachtig (dak)terras voor de deur compleet met rood blauwe bistro stoeltjes met de beste koffie en eigen barista! Iets waar vele landen jaloers op zijn.

Een rondje dorp gisteravond deed mij weer beseffen hoe mooi het is om de hele wereld samen te zien in 1 dorp. Even een foto bij de magische ringen met mijn collega. We sloten de dag of met een watertje op het dakterras met uitzicht op het bovenste topje van de Eiffeltoren en maakte plannen voor de dag van morgen. Slaap lekker!